“Oh de l’ viv”! Neniu al mi respondas?
Cxi la antauxjarojn de mi jam vivitaj!
Fortunon la tempo estas mordinta;
la horojn la frenez’ jam ilin tondas.
.
Sen scii kial, kien, oni trovas
ke l’ sano kaj l’ agx’ estas foririntaj!
Mankas la vivo, restas l’agx’ vivinta,
kaj cxiuj malfelicxegoj min rondas.
Hieraux foriris, morgaux ne alvenis
hodiaux forfluas sen atendi pukton:
mi Estis, igxos Esto, jam lacemis.
Hodiaux, morgaux kaj hieraux, jen la frukto
infan- kaj mortinttolajxoj, mi devenis
estantaj transirado de mortuko.
|
¡Ah de la vida!"... ¿Nadie me responde?
¡Aquí de los antaños que he vivido!
La Fortuna mis tiempos ha mordido;
las horas mi locura las esconde.
¡Que sin poder saber cómo ni adónde
la salud y la edad se hayan huido!
Falta la vida, asiste lo vivido,
y no hay calamidad que no me ronde.
Ayer se fue; mañana no ha llegado;
hoy se está yendo sin parar un punto:
soy un fue, y un será, y un es cansado.
En el hoy y mañana y ayer, junto
pañales y mortaja, y he quedado
presentes sucesiones de difunto.
|
