La semanto semis l’auxroron;
brak’ maron cxirkauxprenis.
Cxe lia rigardo la montoj
povis enveni.
La tero strekita da sulkoj
auxdadis la grenojn fali.
De tiu ritm’ facil-kaj-profunda
melodie l’arboj metis ilian dancon
luladi.
Semanto silentema:
la suno kreskis per viaj magiaj manoj.
kamp’ elektis alian tonon
kaj cxiel’ prenis pli altflugadon.
Li semis la teron.
Pasxoj siaj belis: nek kurtaj nek longaj.
La montojn kaptis siaj okuloj
Kaj la brakoj tutpejzajxon fonan.
|
El sembrador sembró la aurora;
su brazo abarcaba el mar.
En su mirada las montañas
Podían entrar.
La tierra pautada de surcos
oía los granos caer.
De aquel ritmo sencillo y profundo
Melódicamente los árboles pusieron su danza a
Mecer.
Sembrador silencioso:
el sol ha crecido por tus mágicas manos.
El campo ha escogido otros tono
y el cielo ha volado más alto.
Sembraba la tierra.
Su paso era bello: ni corto ni largo.
En sus ojos cabían los montes
y todo el paisaje en sus brazos
|
