Tradukitaj Poemoj
KANTOJ GALEGAJ CANTARES GALLEGOS

Kastilianoj kastiliaj,
Traktu bone la galegojn;
Rozkoloraj al vi iras
Kaj revenas kvazaux negroj.

Kiam iris li ridetis
Kaj revenis kvazaux morta:
Lumo de miaj okuloj,
Etamoro miakorpa.

Tiu pli blanka ol negxo,
Tiu amdona, plena kor’ ,
Tiu por kiu mi vivis,
Sen kiu viv’ estus dolor’.

Li pansercxe iris stepen
Kaj ricevis duran panan:
Vinagron al li trinkigis,
Malgxojon por la nutrado.

Oni donis amarkanton
Kaj metis lin en dangxeron…
Kastilianoj kastiliaj
Havas vi korojn el fero.

Ho ! en malgranda koro mia
Jam ne tauxgas la kontento,
Pro dolor’ estas vundita
Kaj gxin kovras la funebro.

Amata de mi jam mortis,
Konsolo por mi ne tauxgas,
Estas nur por Kastilio
Malamon profunde sanktan.

Di’ permesu, kastilianoj,
Malmatataj de mi cxiam,
Ke galegoj hejme mortu
Antaux ol sub premad’ via.

Cxar, senkorhavaj vi estas,
Sekinfanoj de l’ dezerto,
Cxar gajnante duran panon
Vi nutras lin per veneno!

Kastilien korpremitaj
Esperplene ili iras
Hejmrevenas, tutmalgxje,
Kormallume, insultitaj!

Castellanos de Castilla,
Tratades ben ós galegos;
Cando van, van como rosas;
Cando vén, vén como negros.

Cando foi, iba sorrindo;
Cando veu, viña morrendo;
A luciña dos meus ollos,
O amantiño do meu peito.

Aquél máis que neve branco,
Aquél de dosuras cheio,
Aquél por quen eu vivía
E sin quen vivir non quero.

Foi a Castilla por pan,
E saramagos lle deron;
Déronlle fel por bebida,
Peniñas por alimento.

Déronlle, en fin, canto amargo
Ten a vida no seu seo…
¡ Castellanos, castellanos,
Tendes corazón de ferro!

¡Ai!, no meu corazoncito
Xa non pode haber contento,
Que está de dolor ferido,
Que está de loito cuberto.

Morréu aquel que eu quería,
E para min n’hai consuelo:
Sólo hai para min, Castilla,
A mala lei que che teño.

Premita Diós, castellanos,
Castellanos que aborresco,
Que antes os galegos morran
Que ir a pedirvos sustento.

Pois tan mal corazón tendes,
Secos fillos do deserto,
Que si amargo pan vos ganan,
Dádesllo envolto en veneno.

Aló van, malpocadiños,
Todos de esperanzas cheios,
e volven ¡ay!, sin ventura,
con un caudal de despresos.
El la galega tradukis Luis Pelayo Rosalía de Castro, 1837-1885, hispana poetino
© Ekde 2002
Web Analytics