Forpasi vi volas, patro,
Ke la Di’ havu l’animon,
Vi disdonis viajn landojn
Laŭ nerezona kaprico.
Kastilio por Don Sancho, (*)
Kastilio famkonata,
Al Don Alfonso Leonon
Kun Asturi’ kaj Sanabrja;
Al Don García Galicon
Kaj Portugali’ l’amata.
Kaj al mi, ĉar mi virino,
Senhereda min vi lasas;
Ien ajn mi tra la mondo
Irus laŭ virin’ ne taŭga,
Kaj ĉi korpon mi donintus
Al iu ajn al mi plaĉa,
Al virmaŭroj por la mono
Kaj senpage al la kristanaj:
Kaj mi per gajnita mono
L’anim’ via igos savan.
Ĉipunkte la reĝ’ demandis:
-Kiu tiel parolaĉas?
Respondis ĉefepiskopo.
Via filin’ Donja Uraka.
-Silentu, filin’, silentu,
ne estu fiparolanta,
ĉar ĉi diranta virino
meritus estis brulata.
En la Olda Kastilio
Mi urbeton forgesadas,
Zamora estas la nomo,
Zamora Bone Murata;
Flanke ĝin ĉirkaŭas Douro,
Aliflanke rokofala,
Aliflanke maŭrkvartalo;
Vera perlo tre estimata.
Se iu al vi ĝin forprenu,
Estu de mi malbenata,
Ĉiuestaj “amen”-diris,
Nur Sancho silentmutadas.
|
Moriros queredes, padre,
San Miguel os haya el alma;
Mandástedes vuestras tierras
A quien se vos antojara.
A Don Sancho la Castilla,
Castilla la bien nombrada;
A Don Alfonso León,
Con Asturias y Sanabria
Y a Don García a Galicia
Con Portugal la preciada.
A mi, porque soy mujer,
Dejáisme desheredada;
Irme he yo por esas tierras
Como una mujer errada,
Y este mi cuerpo daría
A quien bien se me antojara,
A los moros por dinero
Y a los cristianos de gracia:
De lo que ganar pudiere
Haré bien por vuestra alma.-
Allí preguntara el rey:
-¿Quién es esa que así habla?
Respondiera el arzobispo:
-Vuestra hija Doña Urraca.
-Callades, hija, callades,
no digades tal palabra,
que la mujer que así dice
merecía de ser quemada.
Allá en Castilla la Vieja
Un rincón se me olvidaba,
Zamora lleva por nombre,
Zamora la bien murada;
De un lado la cerca el Duero,
Del otro peña tajada,
Del otro la morería;
Una cosa muy preciada.
Quién os la quitare, hija,
La mi maldición le caiga.
Todos dijeron “amén”,
Menos Don Sancho que calla.
|
