Stare vidis rozeton knab’
rozeto de l’ ebenaĵo,
jun-kaj bela kvazaŭ tag’.
aliris li vidi jam
tiun tre belan kreaĵon
rozeto, rozeto, ruĝa
rozeto de l’ ebenaĵo.
Knab’ diris: mi rompos vin
rozeto de l’ ebenaĵo”.
Rozeto diris: “mi pikos vin,
kaj ĉiam vi pensos je mi,
mi n’amanta suferaĵon”.
rozeto, rozeto ruĝa,
rozeto de l’ ebenaĵo.
Sed la sovaĝa knab’ rompis
rozeton de l’ ebenaĵo;
rozo sin turnis kaj najlis,
ĝin ne helpis ve-kaj-ajon,
devis teni doloraĵon
Rozeto, rozeto, ruĝa
rozeto de l’ ebenaĵo.
|
Sah ein Knab? ein Röslein steh’n,
Röslein auf der Heiden,
war so jung und morgen schön
lief er er schnell es nah zu sehn,
sah es mit vielen Freuden,
Rösrelein, Róslein, Róslerin rot
Röslerin auf der Heiden
Knabe sprach: “ich breche dich,
Röslein au der Heiden”.
Röslein sprach: “Ich steche dich,
dass du ewig denkst an mich,
und will,s nicht leiden”,
Röslein, Röslein, Röslein rot,
Röslerin auf der Heiden.
Und der wilde Knabe brach
‘s Röslein au der Heiden;
Röslein wehrte sich und stach,
half ihm doch kein Weh un Ach,
musste es eben leiden.
Röslein, Röslein. Röslein rot,
Röslein auf der Heiden
|
