Flugas la mevo ĝis la fino de l’ mondo
kie la tero longigas ĝian brakon
irizante la kristalojn de l’ Sudo.
Kiel malproksime, kiel solecaj la grundoj
de latinida vejno!
Kiel strange estas esti la aliuloj
disde la alia marbordo,
kie estas ĉiuj el la rasoj
kie estas ĉiuj el la lingvoj,
kie la popolamaso en ĝia tramovirado
falas kaj sin levas multfoje
nin teruranta.
Oh!, ni estas nur ombroj
de aliaj vivoj,
ene de l’ kaverno.
|
Vuela gaviota al fin del mundo
donde La Tierra estira su brazo
irisando los cristales del Sur.
¡Que lejos, qué solos los suelos
de latina vena!
Qué raro es ser los otros
desde la otra vereda,
donde están todas las razas
donde están todas las lenguas,
donde el mundo en su ajetreo
cae y se levanta tantas veces
que nos aterra.
¡Oh!, sólo somos sombras
de otras vidas,
en la caverna.
|
