Folioj falas, falas el ie larĝe,
Kvazaŭ ĉiele velkintus ĝardenoj;
Ili falas per kirlaj manieroj.
Kaj en noktoj falas la peza tero
El ĉiuj steloj solecakompane.
Ni ĉiuj falas. Ankaŭ ĉi man’ falas
L’alia ĝin rigardas: estas Tuto.
Sed ĉi faliron, Unu en komputo,
dolĉsenfine, en siaj manoj havas.
|
Die Blättter fallen, fallen wie von weit,
als welkten in den Himmel ferne Gärten;
sie fallen mit vereinender Gebärde.
Und in den Nächten fällt die schwere Erde
aus allen Sternen in die Eisamkeit.
Wir alle fallen. Diese Hand da fällt.
Und sie die andre an: es ist in allen.
Und doch ist Einer, welcher dises Fallen
undendlich sanf sanft in seinen Händen hält.
|
