Klaraj, fresxaj ,dolcxaj akvoj
kie belajn membrojn
metis sxi kiu mi por sinjorin’ tenas;
kie volis de gxentilbrancxoj,
( jen sopirmemorsentoj)
esti de l’ flanko sxia kolonsegxa ;
kies jup’ florherbeda
sin gracie lasis kovri per sinangxele;
aero sacra serena
kie Amor’ belokule koron vundis;
donu orelojn kune
al miaj dolorvortoj maksimume.
sed se n’eblus alia sorto,
kaj la cxielo en cxio priatentas,
ke Amor’ fermu cxi okulojn ploremaj,
kaj ke al cxi mizera Corp.
inter vi trovu tombon
kaj retornu al domo l’animo nuda;
la morto malpli kruda
estos, mi tion esperas,
en la duba transiro
ke la spirito laca
nek en pli trankvila fosajxo
Fugxi de’l karno laborita kaj l’ostoj.
Eble venos tempon
en kiu al uzata loko
revenu la fierulin’ bela kaj milda,
kie sxi min prenis
tia bena tago
turnu la vidon gaja kaj dezira,
min sercxante; kaj, oh pieco!
jam tero inter la sxtonoj
vidante, Amor sxin inspiru
tielmaniere ke sxi sopiru
tiel dolcxe ke favoron min ploru,
kaj premu la cxielon
Igante sekokulojn per vualan belon.
El la brancxoj falis
(kiom dolcxa en la memor’)
da floroj pluvon en sxia sino
kaj sxi side sintenadis
humile en tiom da glor’,
kovrata jam de l’ amdona nimbo;
jen floro sur la kovril’
alia sur la plektajxon
kvazaux perloj kaj oro polutita
estis ili en tag’ de mi vidita;
jena haltis surteren, jen surakven,
jen eterara flor’
Zigzage sxajnis diri: “jen cxi l’amor”.
Kiomfoje, diris mi,
jam plena de teruro:
“Sxi certe naskis en la Paradiz’!”
Tiel, plenforgesa
de la pensmuroj
sxi min gxuis paroldolcxe kaj la rid’;
kaj jam n’atenta estis mi
pri la figuro vera
ke mi diris suspirante:
“Kiel ajn cxi mi venante?”
Kredante la lok’ cielon erarema.
Postiam al mi placxas
Cxi herbon kaj aliloke mi ne pacas.
|
Chiare fresche e dolci acque
ove le belle membra
pose colei che sola a me par donna;
gentil ramo, ove piacque,
(con sospir mi rimembra)
a lei di fare al bel fianco colonna;
erba e fior che la gonna
leggiadra ricoverse con l'angelico seno;
aere sacro sereno
ove Amor co' begli occhi il cor m'aperse:
date udienza insieme
a le dolenti mie parole estreme.
S'egli è pur mio destino,
e 'l cielo in ciò s'adopra,
ch'Amor quest'occhi lagrimando chiuda,
qualche grazia il meschino
corpo fra voi ricopra,
e torni l'alma al proprio albergo ignuda;
la morte fia men cruda
se questa spene porto
a quel dubbioso passo,
ché lo spirito lasso
non poria mai più riposato porto
né in più tranquilla fossa
fuggir la carne travagliata e l'ossa.
Tempo verrà ancor forse
ch'a l'usato soggiorno
torni la fera bella e mansueta,
e là 'v'ella mi scorse
nel benedetto giorno,
volga la vista disiosa e lieta,
cercandomi; ed o pietà!
già terra infra le pietre
vedendo, Amor l'inspiri
in guisa che sospiri
sì dolcemente che mercé m'impetre,
e faccia forza al cielo
asciugandosi gli occhi col bel velo.
Da' be' rami scendea,
(dolce ne la memoria)
una pioggia di fior sovra 'l suo grembo;
ed ella si sedea
umile in tanta gloria,
coverta già de l'amoroso nembo;
qual fior cadea sul lembo,
qual su le treccie bionde,
ch'oro forbito e perle
eran quel dì a vederle;
qual si posava in terra e qual su l'onde,
qual con un vago errore
girando perea dir: "Qui regna Amore".
Quante volte diss'io
allor pien di spavento:
"Costei per fermo nacque in paradiso!".
Così carco d'oblio
il divin portamento
e 'l volto e le parole e'l dolce riso
m'aveano, e sì diviso
da l'imagine vera,
ch'i' dicea sospirando:
"Qui come venn'io o quando?"
credendo esser in ciel, non là dov'era.
Da indi in qua mi piace
quest'erba sì ch'altrove non ho pace.
|
