Iam iris Sankt’ Aŭgustin’ laŭ marbordo tien kaj ĉi.
La eston Dian, de l’ Sinjor’ scivolis li per simpla kor’.
Kaj tiam ĝin porti en libran kanton. Li parkeris ĉian biblian psalmon.
Simple vidis li l’aferon, li pensis ir-kaj ree la problemon.
Kaj pensis jam laŭ freneziro, esti li de l’ ĉiel’ la ĵusta viro.
Subite estis antaŭ li okulvide, knab’ bel-kaj inda mire.
Kavaĵon li faris en sablon kaj inklinis sin sur la strando.
Kaj elĉerpis akvon obstina enen per konko bel-kaj fina.
“Vi, amata infano, kion vi faras ĉi?” Demandas Aŭgustin. “ jen bone vidas Vi!”
“Je distro elĉerpi maron pensas mi, en etan kavaĵon ĉi “.
Sanktul’ ridetas: “ĉi ludo, mia beb’, ne alvenigos vin al cel’!”
“Aj”, Diris Knab’ “kiu tion n’eblos, bele sur la vojo restos!
Oni multon al la kor’ oferas, sed ĉi cel’ estas ĥimera.”
Kaj fulme flugis la knabo kaj kvazaŭ li estus aglo
Ŝvebis supren en sunlumo; kaj mire diris la sanktulo:
La knab’ pravas. Homkompreno ne atingas Disintenon.
Tiu iranta pie kaj nemensoga, la karan dion sufiĉe konas.
|
Es ging einmal Sankt Augustin am Meergestade her und hin.
Das Wesens Gottes, unsers Herrn, wollt’ er erforschen gar zu gern.
Un es dann bringen in ein Buch. Er kannte jeden Bibelspruch.
Drum schien die Sach’ ihm gar nicht schwer – so wallt er sinnend hin und her.
Und meint wohl schon in eitlem Wahn, ihm sei der Himmel aufgetan.
Auf eimal wird sein Aug’ gewahr ein Knäblein schön und wunderbar.
Es macht ein Grüblein in den Sand und bückt sich dann hinab am Strand.
Und schöpft vom Meer das Wasser drein mit einer Muschel weiss un fein.
“Du liber Knab, was machst du da?” fragt Augustin. “Du siehst es ja!
Zum Zeitvertreibe fass ich mir die See in dieses Grüblein hier”
Der Heil’ge lächelt: “Dieses Spiel, mein Kind, es bringt dich nicht zum Ziel!”
“Ei”, sagt der Knab’ “wer das nicht kann, der bleibe übsch auf seiner Bahn.
Viel ist dem Herzen offenbar; doch wird es dem Verstand nicht klar.”
Und Flugs, da schisst das Flügelpaar dem Knaben an, un wie der Aar
Schwebt er empor im Sonnenlicht. Der Heil’ge schaut ihm nach und spricht:
“Der Knab’ hat recht. Des Menschen Sinn kann über Zeit und Raum nicht hin.
Wer wandelt fromm und ohne Trug, der weiss vom lieben Gott genug.”
|
