La malgranda ĉevalo dum vetero mava: kia ĝi estis kuraĝa!
Ĝi estis malgranda blanka ĉevalo, ili apudvoste kaj ĝi l’ antaŭa.
Neniam estis bela vetero en ĉi malariĉa pejzaĝo,
Neniam estis printempo nek ĉevoste nek ĉe l’ antaŭo.
Sed ĉiam ĝi estis kontenta portante geknabojn de l’ vilaĝo
Tra la nigra pluvo de l’ kampoj, ili ĉevoste kaj ĝi ĉeantaŭo.
La ĉaro ĉiam sekvis sian belan voston malgrandan kaj sovaĝan,
Tiam ĝi estis kontenta, ili ĉevoste kaj ĝi ĉeantaŭo.
Sed iun tagon, ĉe malbona vetero, iun tagon ĉiam ĝi tiel saĝa,
Ĝi mortis pro blanka fulmo, ili ĉevoste kaj ĝi en antaŭo.
Ĝi mortis eĉ ne vidante la belan veteron. Kia ĝi estis kuraĝa!
Ĝi mortis eĉ ne vidante la belan veteron nek ĉevoste nek ĉe antaŭo.
|
Le petit cheval dans le mauvais temp, quìl avec donc du courage!
C’etait un petit cheval blanc, tous derrièrre et lui devant.
Il n’y avait jamais du beau temps dans ce pauvre paysage.
Il n’y avait jamais de printemps, ni derrièrre ni devant.
Mais toujours il étais content, menant les gars du village,
A travers la pluie noire des champs, tous derrièrre et lui devant.
Sa voiture allait poursuivant sa belle petite queue sauvage,
C’est allor qu’il étaist content, eux derrièrre et lui devant.
Mais un jours, dans le maivais temps, un jour quíl était si sage,
Il est mort par un éclaier blanc, tous derrière el lui devant.
Il est mort sans voir le beau temps, qu’il avait donc du courage!
Il est mort sans voir le printemps ni derrièrre ni devant.
|
