Mi bone vidis noktuon
Tie sur rokarmonteto.
Mi ne timas vin, noktuo,
Min ne atingas timemo!
I
Estis nokte, nokto nigra
Kiel ĉe mi la ĉagrenoj,
Nokto filin´de la ombroj
Flugilfuĝa de l’ timemo;
Horo en kiu kantas kokoj,
Horo en kiu ploras vento,
Kaj la sorĉistinoj dancas
Kune kun Satan’ la estro,
Elradikas verdajn kverkojn,
Fendas tegolar- kaj pordojn,
Ili tutblanke vestitaj,
Kaj malkombitaj la hararoj
Kontraŭ kiuj bojas hundoj
Sentante l’enterigadon;
Kiam brili oni vidas
Ene de uleksoj kompaktaj,
Okulojn de lup’ malsata;
Kaj la branĉaro arbara
Trankvile ĝi susuradas
Kaj sekanj folionj disas
Noktvento kiu blovadas,
Kaj kirle ilin ariĝas
Igante vizaĝon pala,
Irante mi al la kirko,
Kun la solec’ de la pensoj,
Apud Virgulina Fonto,
Proksime d’enterigejo,
Post suferi ventobaton
Min haltante l’elspireblon,
Mi bone vidis noktuon
Tie sur rokarmonteto.
II
Malkreskis la karno mia
En la tuta korpinterno,
Kaj hirtiĝis haroj miaj
Rigardante la ĉielon;
Mi rulfade ŝvitgutegas
Laŭlonge de la brusteto
Kaj mi tremis kiel tremas
Akvogutoj sub ventego,
Ĉe l’ pelv’ de Novafonto,
Ĉiamflua rivereto.
La noktuo firme staris,
Kvazaŭ Satano l’estro,
Min fikse rigardadis
Per okul’ de rabobesto,
Mi kredis esti rabita
Eĉ de la malproksimeco.
Al mi ŝajnis esti fajro
Kaj ke al mi venis brulego;
Kaj esti ruĝaj brulaĵoj,
De l’ fajrego de l’ infernoj,
La rigardoj tra l’okuloj
Venis al la kora interno.
En ĝi restadis ĉagrenoj
De pekaj amorludado…
Oh! Kiu havas tian amon,
Devas suferi la penon!
Pluvis se Di’ havas akvon,
Blovegis ĉien la ventoj
Kaj tute malsekigiata
Mankdas al mi l’ iremon;
Ĉar noktuo fiksrigarde
Min atendas en monteto;
Pri virgulin’ mi memoris
Kiun ĉe mi portas ĉiam;
Al ŝi mi preĝas devote
Kaj per novaj fortaj miaj,
Kvazaŭ ĉe la maraj birdoj,
Naĝe trairas riveron,
Kuras supren de l’ barilo,
Saltante sur la porteton,
Kaj el tie mi kriadas
Per tutfortaj kapablecoj:
Mi ne timas vin, noktuo;
Min ne atingas timemo!
|
Eu ben vin estar o moucho
Enriba daquel penedo.
¡Non che teño medo moucho;
Moucho non che teño medo!
I
Unha noite, noite negra
Como os pesares que eu teño,
Noite filla das sombrisas
Alas que estenden os medos;
Hora en que cantan os galos,
Hora en que xemen os ventos;
En que as meigas bailan, bailan,
Xuntas co demo pirmeiro,
Arrincando verdes robres,
Portas e tellas fendendo,
Todas de branco vestidas
Tendido-los brancos pelos
Contra quen os cans oubean
Agoirando triste enterro;
Cando relumbrar se miran
Antre os toxales espesos,
Ollos de lobo famento;
E os ramallaxes dos montes
Antre si murmuran quedos,
E as follas secas que espallan
Os aires da noite inquietos,
En remuiños se xuntan
Con longo estremecemento,
Indo camiño da igrexa,
Soia con meus pensamentos,
Cabo da fonte da virxe,
Pretiño do cimeterio,
Dempóis de sentir un sopro
Que me deixóu sin alento,
Eu ben vin estar o moucho
Enriba daquel penedo.
II
Arrepuñadas todas
As carnes se me puñeron,
E os cabelos no curuto
Fóronse irguendo direitos:
Gotas de sudor corrían
A fío polo meu peito,
E trembaba como tremban
As auguas cando fai vento,
Na pía da fonte nova,
Que sempre está revertendo.
Aquel moucho alí fincado,
Cal si fose o mesmo demo.
Fito a fito me miraba
Cos seus ollos rapiñeiros,
Que coidéi que me roubaban
Non mais que de lonxe velos.
De lume me paresían
E que me queimaran penso;
Penso que eran tizós roxos
Da fogueira dos infernos,
Que polas niñas me entraron
Hastra o corazón direitos.
En él remorsos había
De amoriños pecadentos…
¡Ay, que ten deses amores,
Non pode achar bon sosiego!
Chovía si Dios ten augua,
Ventaba en todos-los ventos,
E ensarrapicada toda
A camiñar non me atrevo;
Que o moucho, fita que fita,
Me aspera naquel penedo;
Mais acordeime da virxe
Que sempre conmigo levo;
Résolle un Ave-María,
E cobrando novo alento,
Como os páxaros do mare,
Nadando paso o regueiro,
Corro a enriba do valado,
Brinco en baixo do portelo,
E dende alí berro entonces
Con cantas forzas eu teño:
¡Non che teño medo, moucho;
Moucho, non che teño medo!
|
